A propósito da exposición froito da colaboración da galería Manolo Eirín de Carballo e Atelier du Hézo, da Bretaña francesa. Pode visitarse no cabo Vilán de Camariñas
07 may 2024 . Actualizado a las 09:59 h.Cando o sábado á mañá chegabamos a Cabo Vilán, en Camariñas, o vento mareiro sopraba e zoaba con tanta forza que se te deixabas levar poderías viaxar sen rumbo, nin carta de navegación. Como fan esas gaivotas que, imitando aos cometas infantís que voan tensados por fíos invisibles, non van a ningures.
Mais afortunadamente ese faro impoñente faille fronte a ondas atlánticas de forza furacanada, coma un atlante descomunal, para acoller no seu ventre canta alma inqueda ou perdida por alí vaga.
Algo así pasa coa arte, sobre todo contemporánea, onde todas as experiencias creativas sofren de intensidades climáticas en aparencia desesperadas.
Sen embargo, os bos artistas controlan perfectamente o rolar esquivo do vento con intuición receptiva e viaxan, de faro en faro, polo mundo adiante, con ganas de descubrir algún recuncho iluminado. Esta é, metaforicamente, a proposta de colaboración expositiva que a Galería Manolo Erín de Carballo e o Atelier du Hézo da Bretaña francesa plantexan con esta primeira mostra, que terá continuidade con outras dúas que pescudarán na simbiose xeográfica e conceptual que nos une. A fin da terra, ou do mundo, non só é un espazo físico e localizable, tamén é unha idea abstracta que, dende sempre, queremos delimitar sen conseguilo.
Aí está, presidindo no centro da sala, un túmulo funerario como homenaxe póstuma ao recente finado Manuel Facal. Unha escultura feita de farrapos de tea, tombada no seu cadaleito, que representa a un ser descomposto e remendado. Busca e desencanto, feridas e cicatrices cubertas con emplastos paliativos. Profético, xa que así somos, Dorian Gray!
Como contraposición, esa vela de Pedro Tasende, chea de optimismo, que se move grácil e delicada. Cada travesía é unha aventura que precisa dunha armadura adecuada. A Leopold Bloom chegoulle co recendo dunha pastilla de xabón, Odiseo nunca quixo chegar a Ítaca, e Tasende pinta para poder rabuñar despois na tea e descubrir o que se esconde detrás dela, mentres navega na procura de algo que el descoñece e nós tamén.
Ese é o camiño. Todo depende dos interrogantes que precisamos desvelar. Nesa liña, en certo modo, traballa Peter Kramer. Que dicir dun artista que fuxe permanentemente das capas de pintura da propia memoria e que non consigue ese propósito porque sempre queda unha pegada indeleble da que non pode escapar, esquecer, nin borrar?
Teño que citar a Yves Tilly, que esculpe recias madeiras para convertelas en acantilados imaxinarios con tal delicadeza que nos inclina a pensar que non existe nada máis duro que algún cerebro humano. Dureza e fraxilidade son parte dun todo difícil de descifrar. Hai moito máis que ver, pero teranse que expor a viaxar a Cabo Vilán esperando tempo en calma.
De non ser así, fagan coma min, gocen do poder do vento...